Kleinen Albeir

Ik ben Julie Albert en dat ben ik al 25 jaar lang. Ik ben afkomstig uit Antwerpen waar ik tot voor kort heel mijn leven gewoond en gestudeerd heb (huidige woonplek en studierichting is in Gent). Ik ben opgegroeid in een warm gezin en het leeftijdsverschil van zes jaar tussen beide ouders is gelijk aan het leeftijdsverschil tussen mijn broer en mij. Mijn broer is de oudste van ons beide alhoewel de graad van deugnieterij en impulsiviteit wel eens iets anders durft suggereren. 

Zoals wel eens gezegd wordt, 'ieder huisje heeft zijn kruisje' maar al bij al kan ik zeggen dat ik een gelukkige jeugd heb doorgemaakt. Mijn vader die net iets te streng was en mijn moeder net iets te mild, zorgde raar maar waar voor de perfecte balans. Mijn vader is een man die rotsvast gelooft in het investeren in de toekomst. Wanneer hij spreekt over 'de toekomst' bedoelt hij dan ook meestal de jongeren. Dus een goede opvang en ondersteuning van jongeren in nood, voelt voor hem aan als zijn plicht om een steentje in bij te dragen... zijn plicht aan de maatschappij weliswaar. Dankzij het groot verantwoordelijkheidsgevoel van mijn vader en de warme moederliefde van mijn moeder is het leven voor sommige mensen op deze wereld toch al een stukje dragelijker geworden.  Ik ben erg blij en trots dat desondanks eigen problemen en futiliteiten binnen ons eigen gezin, ze er altijd zijn geweest om anderen op te vangen. 'Er zijn' voor elkaar is tenslotte het beste bindmiddel van ons sociaal bestaan.

Mijn broer en ik hebben een heel bizarre maar best wel intense band. Vanwege het leeftijdsverschil van zes jaar heeft het wel even geduurd vooraleer we elkaar tegemoet konden komen. Toen hij ongeveer de leeftijd van 18 jaar bereikte, ging het stapsgewijs beter en beter met daaropvolgend enorme pieken en enorme dalen (daarvoor zijn we natuurlijk broer en zus, nietwaar). Mijn broer en ik zijn erg verschillend. Hij is iemand die het leven erg zwart wit bekijkt terwijl ik een heel pallet heb aan verschillende soorten zwart, grijs en wit. Ik ben een denker en hij is een doener. Ik hecht waarde aan regels en hij hecht waarde aan ze te verbreken. Maar toch vinden we altijd wel weer een weg, die we samen kunnen bewandelen, in onze twee totaal verschillende werelden. Waar ik trouwens erg dankbaar voor ben.

Als kind werd het algauw duidelijk dat ik niet helemaal was zoals 'andere kinderen'. Ik was snel afgeleid, zat vaak in mijn eigen gedachten verzonken en ik kon maar niet de balans vinden tussen sociale interactie en het alleen zijn. Ik was enerzijds erg zorgzaam voor andere mensen en enorm begaan met hoe ze zich voelden, maar anderzijds kon ik bijvoorbeeld op mijn eigen verjaardagsfeestje mezelf alleen opsluiten in mijn kamer, spelen met mijn barbies en toch het meest perfecte verjaardagsfeestje gehad hebben. Tot op vandaag heerst er nog altijd een soort dilemma tussen de intense verbondenheid met mensen en een enorm onafhankelijkheids- en individualiteitsgevoel.

Ik was het kind van de 1001 vragen en ik moest en zal altijd kunnen begrijpen waarom iets was zoals het was. Ik heb van jongs af aan altijd de dingen al proberen te vatten en proberen te begrijpen hoe bepaalde zaken, mensen, emoties en noem maar op in elkaar zaten. Ik wou vat krijgen op waar ze vandaan kwamen. Of ze nu vanzelfsprekend waren of niet. dankzij mijn (en soms zelfs iets té) grote fantasie kon ik mij helemaal uitleven in het maken van tekeningen, schilderijen, gedichtjes, kortverhalen enzovoort. Het schrijven, zoals je wel ziet, is op de dag van vandaag nog steeds een van mijn grotere bezigheden. Ik ben ook al een x aantal jaren bezig aan een boek... maar mijzelf kennende gaat dit een 20-jaren plan worden vrees ik. 

Ik ontdekte al snel dat ik overdreven sensitief was voor non-verbaal gedrag, onuitgesproken woorden/emoties maar ook voor eigen gevoelens. Naast dit gegeven was ik ook erg sensitief voor het visuele, voor geuren, het tactiele en voor smaken. Als jong kind, tiener en jong volwassene was het voor mij niet altijd even gemakkelijk om hier mee om te gaan. Ik ervoer elke prikkel intens en ik wist niet hoe ik ze moest doseren of plaatsen, laat staan loslaten. "Zet het van je af!" zeggen ze dan. "Ja, maar waar moet ik het dan zetten?" Door ouder te worden, door een paar keer te vallen en op te staan, een heleboel zelfreflectie en sociale steun, heb ik inzicht gekregen in wat ik nodig heb en wat ik moet doen om de prikkels te doseren. Om me niet te laten overspoelen door eigen emoties en die van anderen. Ik heb op een gegeven moment mijn 'huisje' afgebroken en ik ben terug opnieuw een fundering gaan leggen. Ik ben dan gaan kijken wat ik niet meer kon gebruiken, wat ik wel nog kon gebruiken en wat ik moest bijschaven. De weg is nog lang maar ik durf je wel al vertellen dat mijn 'huisje' er wel al mag wezen! Zelfzorg is immers de sleutel om niet alleen gelukkig te zijn, maar ook om op een goede en adequate manier zorg te kunnen dragen voor anderen. 

Wel, dàt is voor mij de ultieme uitdaging. Om mezelf grondig te leren kennen en mijn beste kanten te gebruiken om mensen te begeleiden in levensmoeilijkheden en om voor mezelf het beste uit het leven te kunnen halen. Mijn vader zegt altijd: "Als je eenzaam bent, heb je meer tijd om jezelf te leren kennen." Dat kan ik alleen maar beamen. De perfecte balans zoeken tussen het alleen zijn en het sociaal wezen is voor mij als persoon erg van belang.  Aangezien ik alle prikkels absorbeer en hoofd-en bijzaken vrij tot zeer moeilijk van elkaar kan onderscheiden (want àlles is belangrijk!) heb ik vaak wel nood om te kunnen 'ontprikkelen'. 

Dus als ik zie hoe het schrijven voor mij een bron is om te kunnen ventileren, om mijn gedachten op een rijtje te kunnen zetten en om mijn hoofd als het ware te kunnen ledigen van alle chaos en steeds terugkerende gedachten, kan ik mensen alleen maar stimuleren om het zelf ook te proberen!  Aangezien ik vaak steun, (h)erkenning, stof tot nadenken en inspiratie terugvind in andermans geschreven woorden, hoop ik voor jou ook hetzelfde te kunnen doen.

PS: voor de spellingqueens and kings onder jullie, ja die chaos trekt zich vrij vaak door in mijn grammaticale constructies. Niet getreurdtttt ik werk er aen! 

Liefs. J