Fear less or fearless?

Verpletterd worden door liefde, verpletterd worden door angst en verpletterd worden door liefdesverdriet. Herkenbaar?

Jezelf kwetsbaar opstellen en jezelf in zijn totaliteit overgeven aan de andere kan één van de mooiste dingen zijn in het leven. Als het ware een verrijking in ons dagdagelijkse bestaan dat het leven toch dat net iétsje meer kleur geeft... waardoor ons leven dat net iétsje meer zin krijgt. Echter, er is altijd een keerzijde aan de medaille. 

'Wat als het fout afloopt?'. 

Jammer genoeg kennen we dit allemaal, het is iets dat ons allen wel eens overkomt of beter gezegd, al is overkomen! Maar wat als het dan keer op keer op keer weer gebeurt? Wat dan? Ons openstellen voor de ander betekent immers dat we hen toelaten voorbij de muren die ons beschermen ten opzichte van de buitenwereld. Het riskeren van je eigen emotionele veiligheid om te kunnen binden met iemand anders. Wetende dat iemand je zowel kan raken in de positieve als in de negatieve zin, is niet alleen erg risicovol maar in zekere zin ook erg angstaanjagend... dus als dit laatste dan gebeurt, herstel je daar eigenlijk wel helemaal van? En hoe? Is het bouwen van hogere, bredere en solidere muren dan een optie? Nemen we dan genoegen met het feit dat we de juiste mensen maar aan de poort laten wachten en vervolgens de deur wijzen? 

Het is niet allemaal zo zwart wit en het is ook wel wat complexer dan je denkt. Waar de ene wel herstelt zal de andere nooit herstellen. Iedereen doorloopt verdriet, rouw en pijn op een andere manier. Anders als in; niveau van intensiteit, duur en manier van verwerken. Deze is zeker één om goed te blijven onthouden... zoals de cliché quote luidt : ' Before you judge my life, my past or my character... walk in my shoes, walk the path I have traveled, live my sorrow, my doubts, my fears, my pain and my laughter... remember, everyone has a story. When you've lived my life then you can judge me.' Hoe cheesy deze ook mag klinken, probeer ik hem toch zo goed mogelijk toe te passen... zeker wanneer het aankomt op andermans angsten en verdriet.

Ik zou je willen vragen om eens eventjes na te denken over het volgende. De manier waarop wij redeneren en er op zijn beurt naar handelen gaat niet enkel en alleen over onze persoonlijkheid... maar ook over de dingen die we leren, aangeleerd krijgen en meemaken. Groeien zoals ze zeggen. Maar we groeien evengoed ook in de foute richting, nietwaar? Wetende dat bepaalde gebeurtenissen en bepaalde emoties die we beleefd hebben als zesjarige een invloed kan hebben op hoe we sociale relaties aangaan in ons verdere volwassen leven... of dat altijd zo is wil ik natuurlijk wel tussen haken zetten maar als je de hechtingstheorie en de zienswijze in de psychologie over het innerlijke kind en de ontwikkeling van het emotionele brein mag geloven... zit daar wel een groot stuk waarheid in.

Neem nu het concept angst in relaties. Volgens de psychologie inzake het innerlijke kind gaan we onze angst opzoeken in situaties en sociale contacten in de hoop het deze keer wel te kunnen verwerken. Kijk bijvoorbeeld maar naar bindingsangst en verlatingsangst en waarom juist deze twee tegenpolen elkaar aantrekken. Hoe het toch keer op keer weer duidelijk wordt dat je voor dezelfde emotionele onbeschikbare man hebt gekozen of voor die enorm afhankelijke jaloerse vrouw maar dan gewoon in een ander jasje... (hier eventjes stereotyperen maar het kan evengoed andersom!)

Mensen die op een gezonde manier gehecht zijn in hun kindertijd zullen meer kans hebben op het hebben van gezonde relaties dan mensen die niet gezond gehecht zijn in hun kindertijd. Kinderen waarbij de ouders vaak afwezig waren, ouders die zeer afstandelijk waren maar ook bij over beschermende ouders, angstige ouders en kinderen die opgroeide bij een ouder die enorm veel fysieke en/of emotionele zorg nodig hadden. Deze mensen zullen vaak een terugkerend patroon ontwikkelen en gaan zoeken naar soortgelijke zaken die dezelfde emoties zullen oproepen... in de hoop deze te kunnen verwerken. Maar is dat daarom ook de juiste manier? Niet echt hé...

Zoals ik al zei zoeken we grotendeels de bevestiging van onze angst op in het contact met anderen. Als onze angst daar bevestigt wordt, lijkt het dan ook aannemelijk dat onze angst staande houdt waardoor deze alleen maar bekrachtigd wordt waardoor we de angst ook niet gaan verwerpen en toetsen naar waarheidsgehalte. Kijk bijvoorbeeld maar naar mensen die enorm veel schrik hebben om afgewezen te worden... hoe komt het juist dat die mensen heel erg afstotelijk gedrag vertonen en dan net gaan grijpen naar emotioneel onbeschikbare mensen of mensen met narcistische karaktertrekjes? Waarop je ze achteraf altijd hoort zeggen van 'Zie je wel... iedereen gaat weg.'

Dus kort samengevat zoeken we bepaalde 'triggers' op om deze specifieke angst (hopelijk) te kunnen helen maar doordat we de verwerking ervan gaan opzoeken in foute situaties en bij de 'foute' personen wordt deze angst juist helemaal niet verwerkt maar net bekrachtigt en in stand gehouden.

Ik denk dat we het er allemaal wel over eens zijn dat dit anders zou moeten lopen. Maar het beloop van deze patronen loopt merendeel automatisch. Als we ons niet bewust zijn van hoe bepaalde processen lopen kunnen we er natuurlijk ook niet veel aan veranderen, laat staan anders gaan handelen. Niemand gaat roepen van 'Hey, ik heb daddy issues want mijn vader was er nooit voor mij, daarom heb ik een hele afhankelijke persoonlijkheid ontwikkeld en klamp ik me vast aan elke man die me aan mijn vader doet denken.' Ik lach hier wel mee... maar om tot ''deze'' constatatie te komen moet je al een heleboel inzicht verwerven in je eigen gedachten, gevoelens en gedrag en deze linken aan de dingen die om je heen zijn gebeurd en de mensen die jou pad al hebben gekruist. Wat niet evident is... maar het kan wel!

 Heb jij het idee dat het in je liefdesleven maar niet wil lukken? Of gewoon dat jij vaak met dezelfde dingen blijft worstelen als het aankomt op intimiteit, afwijzing, toelaten, aantrekken & afstoten enzovoort? Misschien is het wel eens nuttig om voor jezelf een aantal zaken na te gaan om bepaalde denkprocessen en gedragspatronen naar de oppervlakte te brengen.

Vragen zoals:

• Hoe verliep mijn opvoeding? (Moeder/vader of andere zorgdragers)
• Hoe voelde ik mij vaak bij die opvoeding? ( voelde ik me eenzaam, afgewezen, schuldig, niet gezien, niet gehoord, niet goed genoeg, werd ik verstikt, was ik zelf ook veel angstig, was ik heel afhankelijk van mijn ouders of moest ik net alles alleen doen?)
• Hoe was/is mijn band met mijn moeder en/of met mijn vader?
• Hoe is mijn eerste relatie (eerste verliefdheid) verlopen, welke gevoelens kwamen daar bij te pas? Wat betekende die relatie voor mij? Met welk gevoel(ens) ben ik achtergebleven? (angst om opnieuw gekwetst te worden, laag zelfbeeld, angst om verstikt te worden,...) hebben deze gevoelens invloed gehad op mijn volgende intieme contacten/ relaties? Zijn er hier eventuele patronen die terugkomen en herkenbaar zijn?
• Was ik een laatbloeier of was ik er vroeg bij? Hoe komt dat precies? 
• Welk type man/vrouw trekt mijn aandacht? (Introverte mensen, extraverte mensen, leidinggevende types, zorgzame types, mensen met narcistische trekjes, emotioneel onbereikbare mensen, mensen die in de knoop liggen met zichzelf, onstabiele mensen, ijdele mensen,...)
• Zijn er zaken die altijd terugkomen bij verschillende partners? (onstabiliteit, psychische problemen, jaloezie, afhankelijkheid, zeer gesloten mensen, manipulatief gedrag, emotionele diepzinnigheid of eerder oppervlakkige yolo mensen (als ik dat even zo mag benoemen)....)
• Welke problemen ervaar ik vaak in mijn relaties? Kan ik die problemen koppelen aan de vragen die hierboven gesteld zijn?
• Welke emoties ervaar ik vaak in mijn relaties? Hoe zou ik ze omschrijven en vanuit waar zou dit vertrekken?
• Waar ben ik precies naar op zoek? En datgene waar ik naar opzoek ben, krijg ik/ vind ik dat?
• Wat zijn juist de zaken waar ik bang voor ben in een relatie? Komt dit dan ook altijd voor als een intiem contact of een relatie zich voordoet?
• Kan ik die angst in verband brengen met wat er zich voordoet?
• ....

Dit zijn gewoon enkele inzichtsvragen om je te laten graven en je te laten exploreren in je eigen 'emotie -en gedachtenwereld'. Deze vragen zijn absoluut geen standaardvragen. Het zijn enkele voorbeeldvragen die je kunnen triggeren om verder na te denken en voor jezelf ook enkele vragen te gaan stellen en dit te gaan uitzoeken.

Goed reflecteren en gaan kijken binnenin jezelf is altijd de eerste en ook één van de grootste stappen van het proces. Ik zou zeggen exploreer er op los en heb je meer interesse of zoek je naar meer informatie inzake deze materie? Google er op los! De meeste woorden die in de tekst in het vetgedrukt staan zullen een goede start zijn om je zoekstrategie te gaan bepalen.

Good luck!