Vergeven of vergeten? 

Loslaten...er wordt bijna elke dag mee naar onze kop gesmeten...   

'Laat het los!', 'Het heeft niet mogen zijn...', 'Zet het van je af', 'Ga toch verder', 'Trek je handen er vanaf', je verdient toch beter dan dat?!'.

Maar wanneer weet je dat nu precies? Ik vind die grens bepalen nog het moeilijkst... alsof je zegt: 'Tot dat niveau vind ik jou de moeite waard om te blijven hangen maar vanaf 'dan' niet meer.' Wanneer die ene persoon dan die ene grens heeft bereikt, dan is het genoeg!

Maar hoe vind je juist deze balans? Rekening houdend met het feit dat je grenzen flexibel genoeg moeten zijn om aan de context van het verhaal te spiegelen (referentiekader en (be)leefwereld van de ander). Maar anderzijds ook om jezelf niet te verliezen of jezelf niet te verloochenen.

Wel, I'm all about context. Ik kan precies aanvoelen wat mensen soms denken, waarom ze zo handelen, de emoties die ze beleven en hoe ze daar op hun beurt mee omgaan. Alsof ik een advocaat ben in hun plaats en zeg: 'Ja ok, het is niet correct wat ze deden...maar ik weet wel waar het vandaan komt'. Zeker wanneer deze mensen me nauw aan het hart liggen. Met als gevolg dat ik het wel eens durf vergeten om mijn eigen gevoel op de eerste plaats te zetten... Dat besef ik meestal achteraf pas (when the damage has done, so to speak).

Want eerlijk,... ergens blijft dat gevoeltje toch ronddwalen in mijn binnenste, wachtende tot een gelijkaardige situatie of een gelijkaardig gevoel wordt opgeroepen en dan kom je tot de constatatie dat je niet alleen dat stukje van jezelf al reeds bent verloren, maar dat het je eigenlijk ontnomen is... of dat je het van je hebt laten ontnemen liever. Het spijtige van de zaak is dat ik mezelf er op betrap dat dit vaak automatisch loopt. Dat ik het mezelf zou moeten aanleren om op zulke momenten een alarmknop in te bouwen dat zegt 'Julieke, toch best even heel bewust nadenken over wat je hier precies mee gaat aanvangen.'

 Absoluuuuut geen goede cocktail met mijn impulsiviteit dus.

Een goede vriend van mijn vader zei me ooit eens dat je in het leven gelegenheidsgevers en gelegenheidsnemers hebt. Als je ze de gelegenheid niet geeft, dan kunnen ze de gelegenheid ook niet nemen. Zo simpel als dat. Maar de uitvoering ervan is een heel ander verhaal als je het mij vraagt.

Ik heb het altijd al erg moeilijk gehad met loslaten... van kinds af aan al. Maar waarom is loslaten zo moeilijk dan? Schrik voor het onbekende misschien? Vertrekkend vanuit de theorie dat wij als mens een gewoontebeest zijn en graag onze routine behouden, blijven bij datgene dat we kennen... ook al is het ****? Of zit het hem eerder in het moeten afgeven van controle? Of in de illusie dat het toch nog goed komt, hoop?... ja-ha, loslaten.

Hoe dan ook, we laten sowieso los in de kleinste dingen die we doen. Je vriendin toch maar het restaurant laten kiezen terwijl je waanzinnig veel goesting had in frieten, je vooropgestelde deadline niet behalen en deze teleurstelling wel moeten loslaten om productief te blijven. Maar ook wanneer we een dag afsluiten en in ons bedje kruipen. Is het misschien daarom dat ik een slechte inslaper ben?

Loslaten voor mij betekent een stukje afscheuren van mijn 'zijn' denk ik. Dit in contradictie met het feit dat ik enorm bezig ben met het voorruit streven, te leren en te groeien als persoon... om mezelf elke dag te verbeteren... het reproduceren van een betere Julie. Dat is toch ook loslaten ni? Het loslaten van je 'oude ik'...

Maar waarom is het dan zo moeilijk als het aankomt op het loslaten  van een persoon. Ze zeggen wel eens dat mensen onder je vel kruipen... dat zou ik al bijna letterlijk durven nemen. Want als het dan aankomt op dat loslaten, dan scheur ik ook effectief een stukje af van mezelf... waardoor er op die afgescheurde plek een leegte ontstaat.

Ook al brengt loslaten vaak verlichting en verademing met zich mee...waarom ontzeggen we het onszelf dan zo vaak? Zoals bijvoorbeeld het blijven vasthouden aan een (toxische) liefde . Is het net hier dat onze zelfdestructieve kant komt bovendrijven? Of eerder het blijven vasthouden in de hoop dat het goed komt? Valt àlles te wijten aan het feit dat we onze angst gaan proberen helen in gelijkaardige situaties, aldus ook bij gelijkaardige personen? (Zie artikel 'fear less or fearless'). Of omdat je gewoonweg nog niet klaar bent om 'af te scheuren'. 

Ze zeggen altijd: 'Tijd heelt alle wonden.' ... Maar over de littekens wordt er niks gezegd.

Dat is iets waar we allemaal eens goed over moeten nadenken vind ik... waar ligt net mijn grens? Waarom ligt mijn grens daar precies en in welke situaties zou ik flexibel kunnen omgaan met die grens? 

 Onze grenzen bewaken zijn oh-zo belangrijk in het leven want het biedt ons de enige zekerheid wanneer de dingen rondom ons als een kaartenhuis in elkaar valt. Het biedt veiligheid en stabiliteit in onzekere tijden, wat een essentiële rol speelt inzake (zelf)bescherming. In deze tijden moet je kunnen terugvallen op de bescherming van jezelf... ongeacht hoe graag je de andere ook ziet. Want wanneer alles onzeker voelt, je jezelf in een emotionele rollercoaster begeeft en je word ''opgegeten'' door vertwijfeling, is jouw grens en jouw keuze daarin je enigste punt waaraan jij jezelf kan vasthouden en van daaruit verder kunt gaan met je leven. 

 Het heeft er mee te maken dat we moeten leren om meer respect te hebben voor onszelf dan dat we meevoelen met de ander... of beter gezegd, dat we onszelf een tikkeltje liever moeten zien dan de ander. Want als het echt genoeg voor je is geweest en je blijft alsnog doorgaan... dan zal je hoe dan ook nooit meer hetzelfde zijn. 

Laat je dit zomaar van je 'ontnemen'?

In vele vallen lijkt het gemakkelijker om de mensen die je liefhebt te vergeven. Want ''vergeven'' is gemakkelijker dan loslaten. Maar kunnen we hierbij onszelf dan ook vergeven?  D I T... is een hele belangrijke vind ik...

'Kan ik mezelf vergeven als ik de andere vergeef? '