Booty Society... Well, that's just perfect!

Als ik je zou vragen 'Wat versta jij onder perfectie?', wat zouden dan de eerste gedachten zijn die in je hoofd opkomen? Of beter gezegd, 'In welke mate denk jij dat het streven naar perfectie een plaats krijgt in ons dagdagelijkse leven?

'Voel je het al aankomen?'

Als je het mij vraagt, moet ik helaas constateren dat perfectie iets is dat onze (leef)wereld meer domineert dan we eigenlijk zelf zouden willen. We zeggen allemaal wel dat we er ons bewust van zijn, maar hebben we écht wel besef over de impact ervan op ons denken, voelen en handelen?

Het streven naar perfectie is één van de hoogste vormen van competitie voeren denk ik. Wat er nog bijkomt, is dat het ook nog eens de meest onmogelijke strijd is. Alsof je op voorhand al weet dat je nooit of te nooit zou kunnen winnen van je tegenstander... kan je je al voorstellen hoe dat moet voelen? Die machteloosheid, de frustratie en de onzekerheid die je continue blijven achtervolgen... vinden we deze emoties niet terug in onze dagdagelijkse strijd met perfectie?

In België zijn er per jaar 45 000 mensen die trouwen en ongeveer     23 000 per jaar die op hun beurt weer scheiden. Dus als je even logisch nadenkt, weet je dat er van die 45 000 dan 22 000 getrouwd blijven. Wat wil zeggen dat ongeveer één op de twee huwelijken op de klippen loopt. Van de 37 landen waarbij een grootschalig onderzoek is gedaan naar huwen en scheiden staat Turkije op de eerste plaats als het aankomt op getrouwd blijven, waarvan de Belgen op nummer 23 of 32 staan (lang leven dyscalculie... maar dan nog, het punt is dat we achteraan de lijst staan!). Ik hoor het je al bijna zeggen... 

'Misschien moeten we maar geen moeite meer doen om te trouwen.' Zoiets komt hoe dan ook terug in ons gezicht want het loopt waarschijnlijk toch fout af.'

En deze gedachtegang voel je ook echt meer en meer binnen sijpelen  in ons brein. Je voelt dat dit de atmosfeer is waarin wij leven, dat dit de lucht is die wij inademen.

Mijn vader zei me dat we op dit vlak waarschijnlijk niet perse in een neerwaartse spiraal zitten maar dat we toekomstgericht wel meer slingerbewegingen zullen maken... maar toch hou ik mijn hart vast voor onze kinderen en de generatie(s) daarna.

'Is dit de leefwereld waarin we willen dat onze kinderen opgroeien?'

...Bang om geliefd te worden en bang om lief te hebben? Bang om niet zichzelf te mogen/kunnen zijn en daarnaast ook de eeuwige strijd met perfectie moeten aangaan. Als een straatje zonder einde met een rugzak die steeds zwaarder en zwaarder wordt.

Zelfs het hebben van kinderen op zich al ...Dat we geen kinderen meer willen net omdat we niet willen dat ze opgroeien in een wereld zoals deze. Dat we onszelf zo laag inschatten en onszelf geen goede moeder of vader achten... juist omdat we niet perfect zijn...omdat onze maatschappij niet perfect is. Angst dat we onze kinderen gaan verneuken... omdat we zelf al verneukt zijn. Nog nooit zoals tevoren zijn we zo bezig met het helen van ons eigen innerlijke kind en krijgt de ontwikkeling van onze rol als volwassenen veel te weinig aandacht.

Vergeef me als ik misschien iets te agressief, pessimistisch of grauw overkom maar probeer het vanuit dit standpunt te bekijken. Wij leven nu eenmaal in een wereld zoals nooit tevoren. De veelvuldige rollen die we aannemen, de vele en complexe taken die we moeten uitvoeren met de daar bijhorende plichten en het gegeven dat we kost wat kost moeten blijven presteren. Nog nooit zoals tevoren krijgen we zoveel verantwoordelijkheid in onze schoot geworpen... en nog nooit zoals tevoren gaan we er faliekant aan ten onder.

Het lijkt bijna alsof ik zeg dat we compleet verloren zijn... dat dit niet meer valt te fiksen. Maar hopelijk weten de meeste onder ons wel beter en zijn zij daarbij ook een voorbeeld en de trekkende kracht van onze maatschappij... Maar wat kunnen we er dan precies aan veranderen? Of beter gezegd, hoe?

Denk daarom eens even na bij het volgende...

Ook al beseffen we maar al te goed dat niemand perfect is, hoe komt het dan dat... we het toch verwachten van onszelf en van de mensen om ons heen? We verwachten van de andere perfectie, maar anderzijds willen we zelf wel humaan behandeld worden. Wat niet alleen zorgt voor een patroon van eindeloze verwachtingen maar ook van eindeloze teleurstellingen. Wat op zijn beurt dan zorgt voor een enorme druk, waardoor er eigenlijk een kloof ontstaat tussen ons als mensen en we de wereld op een hele andere manier gaan beleven dan dat hij misschien werkelijk is.

Er hangt een bepaalde sfeer in de lucht. Een sfeer die ons influistert dat we altijd op onze hoede moeten zijn. Alsof we ons nooit echt helemaal veilig kunnen voelen bij elkaar... Omwille van de angst om onszelf en de andere teleur te stellen omdat we niet kunnen concurreren met het ideaalbeeld dat we rond onszelf gecreëerd hebben of dat rond ons gemaakt is door de andere. 

Dat we eigenlijk hierdoor allerlei middelen gaan inzetten om de druk op onze schouders te verlichten. Zoals bijvoorbeeld door zaken/mensen/gevoelens/... te gaan vermijden of door te vluchten en de boel maar te laten ontploffen.

Dat 'streven naar' en dat 'verwachten van perfectie' zie je dus ook terug in het aangaan en behouden van relaties. Zo snel als we ergens instappen gaan we er ook weer uitstappen en niks is nog een garantie dat de andere blijft. Is het daarom zo vreemd als ik je vertel dat wij nu leven in een wereld zoals nooit tevoren en dat wij allemaal bang zijn om tegelijkertijd mét elkaar te zijn maar ook tegelijkertijd verlaten te worden? Ben je dan verrast dat velen onder ons met de idee zitten dat we enerzijds nooit goed genoeg zullen zijn maar anderzijds ook dat we nooit iemand gaan vinden die past binnen ons ideaalbeeld en dat er altijd wel iemand zal rondlopen die beter is dan diegene die recht voor onze neus staat.

En neen... sociale media is hierin absoluut geen helpende hand. De perfecte foto's met een kleurenpalet aan filters die laten uitschijnen hoe perfect ons leven is, hoe perfect ons lijf is, hoe perfect onze relatie is, hoe perfect onze valse wimpers zijn met onze valse lange haren met botox in de lippen en siliconen in onze billen... 

'Onze booty society'. 

Hopen we er op om kost wat kost maar te kunnen verbergen dat we eigenlijk maar gewone mensen zijn? Dat wij als gewone mens niks extraordinair te bieden hebben dus dat schijn en ''nepheid'' worden verkozen boven datgene dat we misschien echt zijn? Dit terwijl het pure en de oprechtheid hem net zit in de kleine en in de gewone dingen. Bieden we onszelf dan nog de kans om oprecht gelukkig te zijn? Want we steken er zoveel energie in om de schijn hoog te houden en te streven naar 'altijd maar meer en altijd maar beter' terwijl we onderweg zoveel missen... dat er ons zoveel voorbij gaat. En later pas beseffen dat we al goud in ons handen hadden.

De vraag is dus of dat wij als mens wel zoiets kunnen bereiken als 'perfect zijn'? Is dat net niet hetgeen dat ons menselijk maakt... het 'niet perfect zijn', onze foutjes, de gebreken, de defectjes, de onvolmaaktheden, de imperfecties? Als je het mij vraagt is dit 'mens zijn' in zijn puurste vorm...

Stel nu, dat al die druk eens zou wegvallen? Dat imperfectie voorop wordt gezet en dat elk gebrek, elk ''defect'', elke lelijke sproet en elke vetrol nu eens onvoorwaardelijk zou omarmd worden. Dat we elkaar nemen zoals we zijn maar vooral, elkaar liefhebben... liefhebben en blijven kiezen voor elkaar. Iets dat veiligheid geeft. Dat het gevoel van eindelijk rust te vinden je benevelt en dat je de angst zo uit je lijf voelt sijpelen. Je hoeft jezelf niet meer druk te maken over wat anderen denken want jij mag gewoon 'jij' zijn. 'Ben' zoals je bent... 'Because i'll love you anyway.'

'Hoe zalig zou dat wel niet zijn'?

Als je dan even terugkijkt naar hoe bepaalde zaken in je leven zijn gelopen... waar heb jij dan het meeste spijt van? Als je terugkijkt naar waar het vaak is misgelopen, de keuzes die jij gemaakt hebt in het leven, de drijfkracht achter vele beslissingen maar ook achter vele onzekerheden, verwachtingen en teleurstellingen... Zou je dat hier aan kunnen relateren? Hoe vaak heb je jezelf al horen zeggen van 'Gho ik kan echt mezelf zijn bij die persoon' en hoe vaak was dit ook effectief het geval?

Na heel mijne relaas... moet ik jullie iets bekennen. Ja, ook ik ben hier schuldig aan. De angst om niet goed genoeg te zijn, om niet perfect te zijn... en om dan elke keer opnieuw het deksel op mijn neus te krijgen net omdat ik niet perfect ben. Allerlei façades aannemen om toch maar niet mijn echte zelf te moeten laten zien. Want wat als degene die voor me staat deze nu afkeurt?

Ik durf ook wel toegeven dat ik naast dit, van de andere ook een vorm van perfectie verwacht. In die zin dat ik (bewust of onbewust) toch ergens verwacht dat men past binnen het ideaalbeeld dat ik voor ogen had... het kan hem zitten in de kleur van zijn haren, de kleur van zijn ogen of zijn lichaamslengte. Zijn handen, zijn hobby's, zijn doelen, zijn manier van reageren op '...' en dat ik verwacht dat ik ten allen tijde wordt begrepen. Het zijn eigenlijk allerlei scenario's die al ingebakken zitten in je hoofd waardoor je de verwachting creëert dat diegene ook bestaat en je het daardoor ook gaat projecteren op degene die voor je staat. Voldoet deze persoon niet aan die verwachtingen, aan die denkbeeldige scenario's, dan zijn we teleurgesteld... met alle gevolgen van dien.

Zie je? We creëren eigenlijk zelf een atmosfeer waarin we angst krijgen om te binden, angst om niet goed genoeg te zijn en angst om verlaten te worden... waardoor we helemaal verstijven, blokkeren, stagneren en afstand creëren.

Zit er ergens in ons, onder al dat verblindend stof, onder al die verwachtingen en onder die betonlaag van 'perfectie' niet in één ieder van ons het vermogen om onvoorwaardelijk lief te hebben no matter what? Om onszelf in zijn totaliteit te omarmen en vrede te nemen met wat is en wat we niet kunnen veranderen? 

Zou het ons in zekere zin niet kunnen verlossen?